Deze wil ik wel....

Ik ben een ontzettende koukleum, ook al is het 30 graden in de avond vind ik het koud. Ik ben onafscheidelijk van mijn fleece vest, sjaal en fleece dekentje.

Mijn nek heeft het helemaal snel koud, gevolg is dat ik mijn schouders optrek en dus constante spierspanning heb. Niet goed voor een mens.

Ik zag dit filmpje dat je met 1 sjaal zoveel kanten op kan. Je kan het dragen als sjaal, muts, vest, bolero noem maar op. Dat zou voor mij een uitkomst zijn. Altijd iets bij me wat ik nodig heb, dan weer een vestje, dan weer even een sjaal.... helaas alleen te koop in Azië.

Ik ga nog even het internet afspeuren om te kijken of het ook in Nederland te krijgen is...

Zeelucht

Bordje Noordzeestrand, je volgt de weg, parkeert de auto, stapt uit en je snuift de frisse zeelucht op..... de frisse lucht gaat door je hele lijf en je voelt nieuwe energie in je lijf stromen.....  dat gevoel had ik vandaag. We zijn wegens familiebezoek in Zeeland en we hebben daar wegens de afstand een huisje gehuurd. Mijn man is nog nooit in Zeeland geweest en de oudste alleen toen ze nog een kleuter was. Ik ben gek op Zeeland, het landschap, de rust en natuurlijk het strand. Eerder kwam ik er jaarlijks voor een lang weekend, maar tegenwoordig is dat helaas financieel niet haalbaar. Voor mij was het de zee die mij deed relaxen.
Wat had ik het strand gemist, het klotsen van de golfen,  de zoute lucht (waarvan je een loopneus krijgt) en dan opwarmen in een strandtent en je huid voelen prikkelen....

Vandaag met mijn lieve gezinnetje naar het noordzeestrand gegaan... wat heerlijk die frisse zeelucht. M. was helemaal uitgelaten, ze rende overal heen en kwam steeds gerug om een kus te halen. De jongste D. was wat afwachtend,  ze was nog nooit op het strand geweest. Ze genoot ervan, eerst de  voetsporen in het zand en daarna met de gele laarsjes in de zee. Wat ben ik toch een gelukkig mens dat ik hier zo van kan genieten.

Voelsprieten en radars

Als ik Opsporing Verzocht kijk, krijg ik altijd koude rillingen. Mensen die gewoon rustig thuis tv zitten te kijken van het een op het andere moment in een slechte B film zitten en slachtoffer zijn van een gewapende overval. Het moment zelf heeft een impact maar de gevolgen erna zijn ook niet te overzien.

Helaas heb ik hier ervaring mee, ik heb een gewelddadige roofoverval mee gemaakt in augustus 2007.
Ik had een 'nieuwe'auto, die moest ik overschrijven op het postkantoor en daarna wilde ik nog even pinnen voor een lekker broodje. Mijn (toen) beste vriendin liep niet zo soepel door een hernia en stond bij de auto te wachten. Ik was een man de weg aan het uitleggen totdat zij heel hard begon te gillen dat er iemand aan haar tas zat. Ik bedacht me geen moment en sprong van een metershoge muurtje af en schoot haar te hulp. Helaas was de dader in het bezit van een groot mes en bedreigde ons daarmee. Ik zag het mes glinsteren op nog geen halve meter afstand richting mijn buik. Beelden schoten door mijn hoofd en besloot om de tas los te laten. Gelukkig schoten mede omstanders te hulp en probeerde de dader nog te grijpen, maar was helaas niet gelukt.
In eerste instantie schoot ik mijn vriendin te hulp die ondanks haar slechte rug over de hele parkeerplaats gegooid was, zij werd opgehaald door de ambulance. Zij had tijdens de overval haar man aan de telefoon en hij hoorde haar gillen dus kreeg uiteraard de schrik van zijn leven.
Al met al hebben wij het zonder lichamelijk letsel ervan af gebracht en besefte dat het ook wel anders had kunnen aflopen.
Maar vanaf dat moment veranderde mijn leven 180 graden, ik kreeg slachtofferhulp maar dat haalde niet mijn beelden en angsten weg.
Ik durfde de markt niet meer over, bang dat de dader daar liep. Het was een zuid europese man, zoals de politie dat omschreef.
Mijn voelsprieten waren geactiveerd en mijn ogen werden radars. Overal waar ik kwam, gingen mijn ogen over het gebied, kijken of ik iets verdachts zag. Keek de mensen in hun ogen en tastte af of ze betrouwbaar waren. Dat was niet alleen op straat, ook in de winkel, pretpark en noem maar op. Dodelijk vermoeiend, constant observeren. Waren er mannen van zuid europese afkomst was ik meteen meer dan alert....
Vertrouwde ik het niet, ging ik zo snel mogelijk weer naar huis.

Toen ik in oktober thuis kwam, bleek er overdag ingebroken te zijn. Hele keet overhoop, daders waren binnen toen ik met mijn dochter (toen 3 ) bij de voordeur stond. Je begrijpt dat de inbraak een behoorlijke impact had op mijn enigste veilige plekje in mijn leven. Na de overval voelde ik mij alleen thuis veilig, maar dat werd mij ook afgenomen. Met als gevolg dat ik niet meer alleen thuis durfde te zijn, alleen met nachtslot erop.
We zijn toen snel verhuisd naar het flat met extra 'beveiliging' daar won ik mijn gevoel van veiligheid weer terug.

Nu zijn we 6 jaar verder na alles en nog ondervind ik er last van. Ik ben wel minder aan het observeren, maar mocht mijn voorgevoel niet goed zijn dan ben ik snel weg. Ook vind ik het niet prettig om na 7 uur s'avonds over straat te gaan. Slaat nergens op, want de roofoverval en inbraak waren beide overdag.
Als het niet nodig is blijf ik liever binnen na dat tijdstip.

Als er iemand achter mij aan loopt gaan de voelsprieten aan en probeer ik diegene kwijt te raken. Een keer schrok ik zo erg. Ik liep op het winkelcentrum en een collega zag mij en dacht, laat ik Marjolein even gedag zeggen. Hij liep achter mij aan en legde ineens een hand op mijn schouder..... ik dacht dat ik een hartverzakking kreeg en gaf een gil. Hij keek mij beduusd aan en ik begon naderhand te lachen. Toen besefte ik dat ik mij niet zo gek moet laten maken door een paar mafkezen.

De strijd

Sinds ik fibromyalgie heb, is de strijd begonnen met de Arbo artsen. Ik werkte altijd 32 uur, maar pleegde simpelweg roofbouw op mijn lijf en kwam met een Burn Out thuis te zitten. Dat is iets wat ik nooit meer wil. Eerder moest ik een strijd voeren met mijn vorige werkgever, gelukkig had ik de bedrijfsarts achter mij staan en toen mijn baan kwam te vervallen kwam de UWV arts eraan.
Een WIA keuring gehad en volgens de arts kon ik prima containers sjouwen en koerierswerk doen. Hoe?? Ik kan amper een winkelwagentje duwen.

Gelukkig had ik een fijne werkcoach bij het CWI en zij begreep wat mijn ziekte inhoudt en stelde mij vrij van sollicitatie en gaf mij de tijd om te ontspannen. Maar nu is het einde WW uitkering en zou ik of aan het werk moeten of in de Bijstand. Aangezien ik in oktober geopereerd ben, zit ik nog in de ziektewet. En moest ik gisteren bij de UWV arts komen. Gelukkig was mijn man vrij en kon hij mee om mij te steunen.

Ik werd binnen geroepen door een oudere man, met een hele foute kledingkeus. Roze wit geblokte overhemd met daarover een donkergroene trui.... het zag er niet uit.
Hij vroeg wat ik mankeerde, ik vertelde dat ik een heupoperatie heb gehad, maar dat dat niet mijn enigste klachten zijn en noemde een groot deel van mijn klachten.
Ja mevrouw, op basis van uw andere klachten kan ik u niet ziekmelden. Ik vertelde de beste man dat de kleine boodschappen doen mij zoveel energie kost dat ik een dagdeel ben uitgeschakeld. Dat als ik de kinderen naar school breng, ik blij ben dat ik weer thuis ben en kan liggen om bij te komen.
Hij keek mij aan, mevrouw Fibromyalgie is geen ziekte, is niet aantoonbaar dus u mankeert niks.
Als u MS of kanker heeft dan kan ik u afkeuren.
Ik keek hem verbaasd aan en zei; dus als ik kanker heb en dood ga dan pas kan ik afgekeurd worden? De arts beaamde dat.....
Ik voelde me zo machteloos, de strijd is weer begonnen om hard te maken dat ik niet in staat ben om te werken. Dat de fibromyalgie mij langzaam in haar macht krijg en dat ik steeds meer belemmeringen ondervindt. Dat de klachten die ik en andere patiënten hebben, niet serieus genomen worden.
Ik voelde de tranen branden, waar ik zo bang voor was is uitgekomen.... onbegrip onbegrip onbegrip...
Mijn man deed er nog een schepje boven op, maar niks hielp. Er was in de arts niks maar dan ook niks van begrip, medeleven of menselijkheid te zien.
Laten we voorop stellen dat ik blij ben dat ik geen hele ernstige ziekte heb, dat ik met fibromyalgie heel oud kan worden. Maar was het maar echt aantoonbaar.... kon ik de instanties maar laten zien op papier dat ik echt ziek ben, niet ernstig maar teveel belemmeringen ondervindt om in het arbeidsproces mee te draaien.

Uiteraard volgde er nog een lichamelijk onderzoek.... mijn man bleef erbij om de arts in de gaten te houden en in te grijpen waar nodig.
Mijn been en voet reflexen werken niet... dat wist ik al.... hij niet... nu wel.
De arts gaat papieren op vragen bij de orthopeed, alleen op basis van mijn heupoperatie mag ik in de ziektewet blijven....
Op basis van 24/7 pijnklachten niet....

Kerstkrans

Zoals ik gisteren al blogde heb ik kerstinkopen gedaan. Tenminste wat spullen gehaald om een kerstkrans te maken aan de deur.

Een krans, kerstballen, lampjes en lint. Hiermee moet ik toch een mooie krans kunnen maken. Het was even puzzelen wat en hoe ik het wilde. Ik had eerst het lint erom heen gewikkeld, maar bedacht me later dat ik beter eerst de lampjes erin kon doen. Even als met een kerstboom.

Toen verder met de kerstballen, ik had bij een ander gezien dat ze de kerstballen versierde met nagellak. Dat wilde ik ook proberen. 

Een kale kerstbal

Een van mijn favo nagellakje

Een sjabloon om te sponzen

  Je neemt een make up sponsje, daar doe je de gewenste nagellak op en dan spons je het langs de rand van het sjabloon en dan krijg je dit resultaat.

Omdat ik het niet voor elkaar kreeg om de kerstballen mooi in de krans te bevestigen vond ik het wel net zo leuk om ze eronder te hangen. Met als dit resultaat.

Kerstsfeer

Vandaag wezen kijken bij de Intratuin, ik wil graag zelf een kerstkrans maken voor aan de deur.  Ik had het één en ander in gedachten wat ik wilde.
Wat heerlijk om daar rond te snuffelen,  allemaal kerstideeën. En wat is het daar mooi aangekleed, daar word ik helemaal vrolijk van.

Morgen maar eens beginnen aan de krans en natuurlijk komt daar een blog over!

Huiskamerrestaurant

Vandaag toch iets leuks gedaan! Mijn man, Demis, werkt met een leuke groep collega's en 1 collega bouwt eens in de zoveel tijd haar woonkamer om als 'restaurant'. Voor 15 euro p.p. 3 gangen incl. drinken (fris, bier en wijn).
Het was even zoeken, aan gezien mijn lief het verkeerde huisnummer in zijn hoofd had, moesten we een smal paadje af. En ik ben al zo'n lekkere held in de donker.

We kwamen in een gezellige woonkamer, waar 1 lange tafel stond en het rook er fantastisch.We werden verwelkomd met een lekkere alcoholische cocktail, aangezien ik rij, ik helaas moest afslaan..
Allerlei aroma's kwamen je tegemoet. Eerst kennisgemaakt met zijn collega's en aanhang, leuk om eens de gezichten achter alle verhalen te zien.

En daarna aan tafel, er werd even geïnventariseerd of iedereen vis lust en er werd een heerlijke salade voorgeschoteld.

Hmm wat een smaaksensatie van o.a. kip, garnalen, spekjes, courgette, komkommer, augurk, pijnboompitten, meloen en sla. Hoewel ik niet alles lust heb ik netjes mijn bordje leeggegeten. Mijn trucje iets lekkers met iets minder lekkers combineren, dan krijg je je bordje wel leeg.

Zo even het gerechtje laten zakken, de rokers gingen roken, gelukkig val ik daar sinds 3 jaar niet meer onder. Daar ben ik nog steeds trots op.

Toen het hoofdgerecht, dat bestond uit verschillende gerechten, kip, aardappelsalade, gebakken banaan, salade en torta (macaroni ovenschotel met tonijn)

Dat was ook al zo lekker, van alles een hapje proeven. Ik vind het altijd erg leuk om nieuwe dingen te proeven en de kruiden te ontdekken. Tijdens het eten lekker kletsen met de collega's van mijn man. Ik kreeg zo een goed beeld hoe het er aan toe gaat op de werkvloer.

Ik heb wel stiekem 2 keer opgeschept, de kip en de torta waren zo lekker! :-)

Als afsluiter ananas upside, een taart met ananas erin. Machtig maar erg lekker, taart was niet te droog en niet te klef, maar gewoon goed. 

Uiteraard kon de liefhebber nog koffie en thee krijgen.

Het was een zeer geslaagde avond, en als het aan mij ligt voor herhaling vatbaar.

Bedankt lieve Donna!